Ty też tak masz? Odc. 2 – Zwiastuny śmierci

Bardzo często śmierć w mojej rodzinie czy w kręgu moich znajomych poprzedzają swego rodzaju znaki dane przez los.

Czasem łapię się na tym, że rozpoznaję je jako takie znaki, zanim ten ktoś umrze, a czasem – dopiero, gdy jest po wszystkim.

Najczęściej te znaki mają charakter odpowiadający charakterowi czy osobowości danej osoby. Dla przykładu: zanim zmarł kuzyn mojej matki, w radiu zaczęło grać „You’re in the Army Now” („Teraz jesteś w wojsku”) Status Quo. Samo w sobie to nic nadzwyczajnego, bo tą piosenkę często w tej stacji puszczają. Znaczenia jednak nabiera to, że sam tytuł ściśle wiązał się z losem kuzyna matki, który właśnie będąc w wojsku nabawił się choroby, która towarzyszyła mu przez resztę życia i wskutek której po wielu latach zmarł.

Co więcej, radio w połowie piosenki na długą chwilę po prostu przestało grać.

Zamilkło.

Zaledwie parę tygodni zwróciłem uwagę na to, że paląc w piecu, położyłem dwie długie szczapy drewna na wiadrze tak, że przypominały znak krzyża. Nawet podzieliłem się z tym odkryciem z rodziną, więc może ona nawet poświadczyć, że tak było.

I co się okazało? Zaledwie trzy dni później dowiedzieliśmy się, że kuzyn ojca – kościelny – spiesząc się na mszę, przewrócił się na rowerze i uderzył głową w kamień. Niedługo potem zmarł.

Czy swój wypadek zlekceważył, czy też został zignorowany przez lekarza – nie wiem.

Pamiętam również, że zostałem poproszony przez matkę, by kupić kartkę na święta Bożego Narodzenia, bo chciała ją wysłać do rodziny w Tenczynie koło Lubnia (w Małopolsce).

Czy to ja wybrałem kartkę, czy też wybrała ją dla mnie sprzedawczyni nie pamiętam. Ważne było to, że była czarna.

Na parę dni przed świętami wydarzył się wypadek samochodowy, w którym zginęła moja ciotka.

Należała właśnie do rodziny mieszkającej w Tenczynie. W tym samym domu, do którego wysłaliśmy kartkę.

Pewnie zdążyłbym zapomnieć o tym, jak wyglądała, gdyby nie to, że moja babka a matka mojej matki na pogrzebie mi o tym przypomniała.

Nie robiła tego z jakimś wielkim wyrzutem, ale jednak widziała związek między jednym a drugim.

Były oczywiście inne znaki, jak to, że bardzo jej zależało, bym nie odwoływał korepetycji dla jej syna danego dnia, bo miałaby pretekst, by do nas przyjechać. Był to oczywiście ostatni raz, gdy moja matka widziała ją żywą.

Również dzień wypadku był szczególny, bo ciotka wręcz wybłagała u szefowej to, by pozwoliła jej wyjechać do Polski (pracowała za granicą) akurat w ten dzień. Szefowa bardzo się opierała, ale w końcu jednak uległa.

W poście „Dlaczego pokonując życiowe przepaści zyskujemy poczucie celowości życia?” opisałem przypadek, gdzie na kilka godzin przed samobójstwem bliskiej osoby mojej bratowej i kolegi z klasy mojego ojca, czy to niechcący, czy też intuicyjnie zjechałem z niepowiązanego tematu, o którym wtedy pisałem na aluzje do samobójstwa, wieszania się i Judasza.

Miało to o tyle wielkie znaczenie, że ta osoba się powiesiła.

Nie zawsze jednak takie znaki były przyjemne (to znaczy, nigdy nie są, ale rzadko kiedy sprawiają wrażenie złośliwego Poltergeista). Niedługo przed tym, gdy powiesił się przyjaciel moich rodziców, krewny mojego byłego pracodawcy i przyjaciela oraz ojciec moich dobrych kolegów z dzieciństwa, straciłem ulubiony kubek z kalendarzem.

Straciłem go w nie-byle-jaki sposób.

Otóż, siedziałem w swoim pokoju, przy biurku ustawionym bokiem do kuchni, gdy nagle usłyszałem huk. Popatrzyłem w  tamtą stronę i zobaczyłem jego odłamki na podłodze.

Nie miał prawa spaść przez moją czy czyjąkolwiek nieostrożność, bo mam alergię na ludzi kładących naczynia na samym skraju stołów czy innych wysokich powierzchni. Na pewno bym dopilnował, by tak nie stał.

Nikogo też w kuchni nie było. Wiem, bo nie mam w pokoju drzwi. Wiedziałbym, gdyby ktoś tam był.

Światło było zgaszone, więc nie uszłoby mojej uwadze, gdyby ktoś je włączył.

Tak czy inaczej, natychmiast wstałem i poszedłem sprawdzić, co się stało. Myślałem, że to może koty, które wówczas mieszkały w naszym domu buszowały po barku, na którym ten kubek stał.

Okazało się, że nie. Gdy włączyłem światło, okazało się, że oba w tym czasie spały.

To, że kubek został strącony z takim gniewem odpowiadało temu, że przez wywołany rakiem alkoholizm zrobił się agresywny i w końcu został wyrzucony z domu.

Nie był to jednak jedyny znak.

Tuż przed jego śmiercią zobaczyłem go po drugiej stronie ulicy, tuż przed jego domem, gdy wracałem ze szkoły. Szedł w przeciwnym kierunku.

Później dowiedziałem się, że to nie mógł być on, bo w tym czasie zaginął.

Jak to więc możliwe, że go w tym czasie widziałem?

Możliwe, że to był tzw. „zwiastun”. Projekcja osoby zmarłej w miejscu, w której jej nie powinno być.

To samo przydarzyło się mojej matce, gdy wracała ze szkoły. Nie wiedziała, że w czasie, gdy była w szkole zmarła jej ukochana babka. Zdziwiło ją jednak to, że spotkała babkę kilometr od domu, bo jej babka była w tym czasie praktycznie sparaliżowana.

Zwiastuny często mają to do siebie, że się nie odzywają, a tuż po ich spotkaniu nie potrafimy nawet OGÓLNIE powiedzieć, w co były ubrane. Ani jakiego koloru były, ani z jakiego materiału je wykonano – nic. Zupełnie, jakby te osoby były wytworem wyobraźni.

Co innego, gdybym tylko przelotnie spojrzał na tamtego samobójcę. Ale tak nie było. Patrzyłem się w jego kierunku dopóki się nie minęliśmy – przez długą chwilę.

Ciekawy przypadek stanowi mój wuj. W chwili, gdy zmarł jego ojciec był na wyjeździe. Wrócił cały roztrzęsiony. Twierdził, że jego ojciec stanął mu na środku drogi i że go potrącił. Wyszedł z samochodu, by go szukać, ale nie znalazł śladu jego ciała. Dopiero w domu dowiedział się, że jego ojciec od kilku godzin nie żyje – zmarł w domu na raka skóry (czerniaka).

Pamiętam również pewien pół-sen. Zaczęło się od tego, że nagle, przed północą, niespodziewanie spadła jakość łącza internetowego i napięcie prądu. Nie mogłem już siedzieć w Internecie, więc poszedłem spać.

Sen, jaki przyszedł tamtej nocy był dziwny. Nawet do końca nie wiem, czy to był sen. Widziałem sam siebie w miejscu, w którym leżałem. Do dziś pamiętam każdy szczegół. Zacząłem słyszeć dźwięki dochodzące z drzwi na parterze. Zamykania i otwierania, zamykania i otwierania. Zrobiło mi się bardzo nieswojo, ale usłyszałem w głowie, że nie powinienem się bać i że gdy nie będę schodził na dół (spałem na piętrze), nic mi nie będzie. Więc posłuchałem.

To, co przemawia za tym, że to był sen to fakt, że nie będąc na dole, wiedziałem jak wygląda osoba, która nas „odwiedziła”. Nie nie do końca ją wówczas rozpoznałem (choć miałem pewne podejrzenia), ale gdy nazajutrz opowiedziałem matce, jak wyglądała, jednoznacznie rozpoznała w nim starego elektryka S., bardzo dobrego przyjaciela mojego ojca. S. zmarł kilka lat wcześniej, o ile dobrze pamiętam.

Tak czy inaczej, widziałem, że przyszedł ojca ostrzec przed jeżdżeniem samochodem w tych dniach.

Czy faktycznie – po cichu – zastosował się do tego ostrzeżenia, czy po prostu miał szczęście i nie uległ żadnemu wypadkowi – nie wiem. Nie pamiętam nawet, czy musiał w tamtym czasie gdzieś jeździć. Ważne jest to, że ostrzeżenie okazało się dotyczyć całego naszego domu. Zaledwie parę dni później wydarzył się wypadek samochodowy, w którym zginęła siostra chłopaka, z którym chodziłem do klasy w podstawówce, kolega z klasy mojego brata, a kuzyn sąsiada i bardzo dobrego przyjaciela (przyjaciela z dzieciństwa) został poważnie ranny (ale przeżył).

Ja wiem, ja wiem – dla kogoś, kto nigdy podobnych przeżyć nie miał, może się to wszystko wydawać wyssane z palca.

Co bym jednak nie powiedział i tak tych osób nie przekonam.

Jedyny sposób, by to zweryfikować to doświadczyć tego na własnej skórze, ale tego akurat nikomu nie życzę.

Jakub „Antypaladyn Pedigri” Luberda, 8 Listopad 2015, godz. 00:18, Rabka-Zdrój.

Jak technika przydziału pozwoliła mi się skutecznie motywować do pracy.

Czy przydarzyło ci się kiedyś, że tuż przed ostatecznym terminem na wykonanie czy oddanie danej pracy (bądź przed trudnym egzaminem) zabierałeś się za szukanie zajęć zastępczych?

Takich, które długo odkładałeś?

Może nagle doszedłeś do wniosku, że tym, czego ci w tym stresującym okresie życia potrzeba to właśnie przesadzenie kwiatków, przetrzebienie gratów na poddaszu lub posprzątanie swojego pokoju?

A może poczułeś, że w przededniu egzaminu, który może zaważyć na całym twoim przyszłym życiu dobrym pomysłem byłoby powrócić do rzuconej przed laty gry na gitarze?

Jeśli uległeś tym pokusom i byłeś zadowolony z tego, że w końcu udało ci się do wykonania tych zadań zmotywować, to popadłeś w produktywną prokrastynację.

Dobra wiadomość jest taka, że mam coś dla ciebie – technikę, która się częściowo na produktywnej prokrastynacji opiera. Teraz już nie będziesz potrzebował pilących terminów, by zabrać się za coś, z czego wykonaniem długo zwlekałeś.

Technika jest bardzo prosta i ma charakter listy zadań. Sztuka polega na tym, że masz tylko trzy miejsca na wpisanie zadań, które masz do wykonania i zabrać się za kolejne zadania wolno ci tylko wówczas, gdy zwolnisz przynajmniej jedno miejsce na liście (wykonując dane zadanie). Gdy już wykonasz zadanie, dostajesz dodatkowe miejsce na nowe zadanie lub przyjemniejszą rzecz, którą chcesz zrobić – miejsc przydzielasz tyle, ile wykonałeś zadań (przy czym, gdy tych wygranych miejsc będzie za dużo i nie będziesz wiedział czym je wypełnić, lepiej zacznij nową listę i ewentualnie przepisz na nią do trzech najbardziej odpowiadających ci, wyglądających na możliwe do wykonania zadania).

Na pewno na liście powinno się znaleźć to najtrudniejsze zadanie – to, które jest bardzo pilne, a które cię przytłacza czasochłonnością, pracochłonnością itp. Pozostałe miejsca przydzielasz kolejno zadaniu o średnim stopniu ciężkości (jak zawsze, warto pamiętać o zasadzie chunkingu, czyli rozbijaniu zadań na pomniejsze fragmenty, np. zamiast „napisać książkę” piszesz „napisać jeden paragraf pierwszego rozdziału) i najłatwiejszemu czy też wymagającemu najmniejszej ilości zasobów. Gdy będziesz miał już więcej miejsc, możesz to robić według własnego uznania, ale warto pamiętać, by za każdym razem było na liście przynajmniej jedno zadanie z rodzaju tych najłatwiejszych, bo dzięki temu nie zostaniesz z listą zadań, gdzie wszystkie zadania są ciężkie do szybkiego wykonania.

Jeśli wykonasz produktywne zadanie, którego nie ma na liście, możesz je od razu dopisać i przekreślić. Im więcej będziesz widział zadań wykonanych, tym łatwiej ci będzie wpaść w rytm i zrobić jeszcze więcej danego dnia.

Technika przydziału pozwala zwalczać paraliż decyzyjny, jaki nas ogarnia, gdy opcji jest za dużo. Przy czym ten paraliż może powrócić, jeśli wypracujemy zbyt dużo wolnych miejsc do przydziału i nie będziemy wiedzieć, od którego zacząć, bo wszystkie są równie trudne, czaso- i pracochłonne. Dlatego warto w takiej sytuacji zrobić sobie nową listę i ponownie poczuć tą satysfakcję z wypracowywania sobie możliwości zrobienia czegoś, co chcemy zrobić.

Bywa i tak, że zadanie staje się nieaktualne, bo np. ktoś już coś za nas zrobił. W takim wypadku oznaczamy je krzyżykiem i zwalniamy miejsce na następne zadanie. Ważne jednak, by nie wynajdywać sobie wymówek na odpuszczanie sobie większej ilości zadań.

I to właściwie wszystko. Jestem już na trzeciej liście i każda ma po ok. 80-90 punktów.

Mam nadzieję, że wam to pomoże w podejmowaniu decyzji. Jeśli uważasz, że może to komuś pomóc, kliknij jeden z przycisków udostępniania pod wpisem. Zajmie ci to góra parę sekund, a mnie i mojemu blogowi bardzo pomoże.

Pozdrawiam serdecznie.

Jakub „Antypaladyn Pedigri” Luberda, 19 Maj 2014, godz. 20:29, Rabka-Zdrój.

Jedna z najbardziej podstawowych prawd życiowych.

Naszła mnie dziś taka myśl:

Kiedy robisz rzeczy dobrze, łatwo odnieść wrażenie, że nie robisz ze swoim życiem nic.

A mógłbym już nie żyć, być kaleką, skłócić się ze wszystkimi wokół, szefować międzynarodowemu kartelowi narkotykowemu.

Dobrych decyzji, odczuwanych jako słuszne, nie pamiętasz*, bo w przeciwieństwie do tych złych nie musisz ich ciągle racjonalizować – racjonalizować za każdym razem, gdy przyjdą ci na myśl, utrwalając je przy tym w pamięci jak materiał przed egzaminem.

*Ktoś może powiedzieć, że pamięta się o osiągnięciu rzeczy społecznie pożądanych lub widzianych przez społeczeństwo jako sukces czy symbol statusu, ale w tym rzecz, że to społeczeństwo ci ciągle przypomina i cię ciągle przekonuje cię, że ich osiągnięcie jest dobrą decyzją. Jeśli po osiągnięciu tego poczujesz się (nadal) nieszczęśliwy, to co zrobisz? Będziesz racjonalizował to, dlaczego warto było to osiągnąć. Tym mocniej, im więcej wysiłku kosztowało cię ich osiągnięcie.

Jakub „Antypaladyn Pedigri” Luberda, 22 Grudnia 2013, godz. 14:02, Rabka-Zdrój.

Technika „schodów”: od męczennika do odzyskania swojej tożsamości.

Ta technika przyszła mi do głowy dziś rano, gdy pracowałem z inną świetną techniką, określaną „Strategią Disney’a” (jest ona doskonale opisana w tym video. Gorąco polecam zapoznanie się z nią) i jest ona nawiązaniem do mojego niedawnego postanowienia, że nie będę już dłużej budował swojej tożsamości wokół bolesnych wydarzeń z przeszłości.

W moim przypadku objawiało się to często jako tłumaczenie sobie tego, że nie robię czegoś poza strefą mojego komfortu w podobny sposób: „Nie jestem przedsiębiorczy, bo doświadczenia ze szkoły podstawowej zupełnie zniszczyły moją pewność siebie”. Gdy z kolei ktoś próbował mnie nakłonić do koniecznej zmiany zachowania, byłem skłonny zawołać jak męczennik: „Bo mój ojciec był taki a taki!”, zupełnie jakby to miało wszystko wyjaśnić.

Próbowałem znaleźć dla tego bardziej odpowiednie porównanie, ale tak naprawdę najbardziej przypomina mi to sytuację, gdy gniewna feministka, która na każde niewygodne pytanie dotyczące zasadności jej przekonań, na które nie ma odpowiedzi, odpowiada z naciskiem na każde słowo i wyrzutem: „I have been RAPED!” [zostałam ZGWAŁCONA!]), w nadziei, że przerwie tym dyskusję na ten temat, także tą, którą może kwestionowanie rozpętać w jej głowie).

Technikę schodów oparłem na obserwacji, że nie mówimy z wyrzutem, że coś nas spotkało, gdy to coś miało w oczywisty sposób pozytywny skutek. Pisarz nie krzyczy „Moje książki były tysiąc razy odrzucane przez wydawców!”, gdy zarabia na nich miliony i mieszka w domu jak pałac. Małżonek nie biadoli, że go poprzednia partnerka opuściła, jeśli wie, że bez tego nie poznałby obecnej, która jest w jego przekonaniu lepsza od tamtej itd. Uciekamy się do tego jedynie wówczas, gdy jedyne, co mamy to duma z bycia męczennikiem, z życia z potrzebami, które boimy się spełnić (życie w takiej ascezie wydaje się nam być „siłą charakteru”). Julia Cameron, autorka „The Artist’s Way”, której tłumaczenie będę niedługo zamieszczał na tym blogu, napisała w niej świetny rozdział o tym.

Technika schodów polega na tym, by zacząć od najwcześniejszego trudnego wspomnienia i wypisać wszystkie korzyści, choćby najmniejsze (nawet jeśli wydają nam się naciągane), z tego, co nas spotkało, wszystkie lekcje, cechy, które nas w to rozwinęło (i jakie negatywne cechy mogłyby się w nas rozwinąć, gdybyśmy nie odczuli tego na własnej skórze), wszystkie możliwe konstruktywne sposoby wykorzystania tego (np. w powieści, by pomóc innym z tym problemem itd.).

Mówi się, że trauma sprawia, że człowiek zatrzymuje się na pewnym etapie rozwoju. Ta technika w pewien sposób to zatrzymywanie się wykorzystuje. Pomysł na tą technikę pojawił się w mojej głowie jako wizja siebie wychodzącego po schodach. Dowiedziałem  się, że sztuka polega na tym, aby pod żadnym pozorem nie pozwolić sobie wyjść choćby o jeden stopień wyżej, dopóki nie wypiszesz tych korzyści z przeszłego wydarzenia, które na ten schodek przypada. Jak poczujesz, że już nie jesteś w stanie wykorzystywać tego do żebrania o współczucie czy tłumaczenia się, przejdź do następnego w kolejności wspomnienia.

Możesz czuć, że świadomie nie jesteś w stanie sobie takich rzeczy przypomnieć lub dojść do jakichś odkrywczych wniosków, ale jest na to sposób. Praca z techniką Disney’a odbywała się w ramach pisania tak zwanych porannych stron, o których pisze Julia Cameron w swojej książce. W skrócie polega to na tym, by wypisywać wszystko, co przyjdzie ci na myśl do momentu, aż zaczniesz słyszeć swoisty głos intuicji w głowie, który na codzień szum informacji zagłusza. Czy ten głos się odzywa możesz sprawdzić, zadając pytania i nasłuchując odpowiedzi. Z początku odpowiedzi mogą być oczywiste, jakbyś sam sobie odpowiedział, ale z czasem – i przy odpowiednim pytaniu – otrzymasz odpowiedź tak zaskakująco trafną i błyskotliwą, w tak krótkim czasie, że będziesz mieć pewność, że takiej odpowiedzi nigdy nie byłbyś w stanie sobie wymyślić. I właśnie wśród tych odpowiedzi możesz znaleźć wnioski, które pozwolą ci zobaczyć prawdziwe źródło konstruktywnej siły w tym, co cię spotkało i wyjść o ten jeden stopień wyżej.

To byłoby na tyle. Na pewno sam będę jeszcze tą technikę testował i jeśli ten wpis pewnego dnia nie zniknie z bloga, to znaczy, że technika działa (do tego czasu ten wpis będzie jeszcze dopracowywany). I mam nadzieję, że przyniesie wam dużo dobrego.

Jeśli to wypróbujesz i przekonasz się, że to działa, nie wahaj się użyć przycisków społecznościowych pod postem i podzielić się tym z osobami, którym – jak sądzisz – może to pomóc.

Dziękuję za przeczytanie i pozdrawiam was serdecznie.

Jakub „Antypaladyn Pedigri” Luberda, 25 Lipca 2013, 16:39, Rabka-Zdrój.

Fabuła i bardzo denerwujący nawyk u krytyków.

Ostatnio zwróciłem uwagę na pewien komentarz pod analizą fabuły gry „Bioshock Infinite” (która – swoją drogą – bardzo mi się spodobała, gdyż jest to jedna z tych, które skłoniły mnie do zadumy nad kwestiami, które poruszała. W tym przypadku była to, między innymi, wolność wyboru), w którym autor skrytykował to, że fabuła ma rzekomo wiele nieścisłości i to takich, których albo nie wymienił, albo były one określone dosyć ogólnie („skoro ktoś się bierze za tematykę światów równoległych, a nie umie tego robić, nie powinien się za to zabierać”).

Do tej pory nie myślałem, że będzie to dla mnie aż taki problem (tym bardziej, że uważam ludzi, którzy czepiają się o coś, przeciwko czemu nie mają argumentów albo mają takie właśnie mętne, ogólnikowe argumenty uważam za idiotów, których nie warto słuchać i którymi nie warto się przejmować). Choć z jednej strony mój problem z tym może wynikać z tego, że do krytyki Bioshocka podchodzę zbyt emocjonalnie, z drugiej… nie miałem takiego problemu z fabułą gry Heavy Rain.

Ona mi się również bardzo mi się podoba, ale tam było widać te luki i nieścisłości w fabule gołym okiem (były one jednak w dużej mierze zrozumiałe – wiele z nich wynikało z cięć i zmian, jakim ją na późnym etapie rozwoju poddano, np. początkowo każdy z czterech bohaterów mógł okazać się mordercą dzieci, wokół którego fabuła się kręci). Chociaż uznawałem zasadność krytyki, nie przeszkadzało mi to w tym, by fabułę nadal lubić.

Nie mam problemu z fabułą, bo wiem, że twórcy i w tym przypadku byli niewolnikami opowieści i jakoś musieli sprawić, by wydarzenia w grze prowadziły do z góry ustalonego zakończenia, jednocześnie w miarę logicznie wiążąc się ze sobą. I musieli to zrobić w ograniczonym czasie.

Problem w tym, że dla niektórych ludzi te wydarzenia nie były wystarczająco logiczne. Jak jednak wiadomo, nie jest sztuką zauważyć niedociągnięcia po fakcie – sztuką jest zaproponować alternatywne rozwiązanie, które nie tylko będzie dobre (np. równie emocjonalne), ale również nie będzie wymagało zmiany każdego z następujących i logicznie wynikających z tego rozwiązania wydarzenia składającego się na opowieść.

Jest to problem, który zna każdy, kto podjął się pisania np. powieści i komu zależało, by utrzymać jako taki standard pisania. To jest przyczyną odwiecznego dylematu, czy męczyć się z poprawianiem na bieżąco, czy napisać szkic całości najpierw i ryzykować tym, że gdzieś po drodze coś zmienimy, co sprawi, że całe kilkadziesiąt późniejszych stron pójdzie do zmiany albo – co gorsza – do kosza.

Komuś, kto nigdy się na poważnie za pisanie nie brał wydaje się, że kreatywnie pisać jest równie łatwo jak pisać komentarz w sieci, którego nikt nie ocenia. Pisanie opowieści to ciężka i bardzo trudna praca. Dlaczego? Pozwól, że porównam to do domku z kart: fundament jeszcze w miarę łatwo ułożyć, ale wraz z układaniem każdego kolejnego poziomu coraz więcej rzeczy musi się zgadzać z tym, na czym się to opiera (czyli co było napisane poprzednio) i bardzo szybko możesz odkryć, że aby utrzymać równowagę, wszystko musi się zgadzać ze wszystkim (dosłownie!). Człowiek ma problem z myśleniem nad więcej niż trzema rzeczami jednocześnie, a co dopiero ze śledzeniem tego, jak każdy z poprzednich elementów wpływa na ten opracowywany obecne i jak ten obecny wpłynie na te przyszłe.

Druga rzecz to ta, że nie bez powodu istnieje pojęcie „zawieszenie niewiary” (suspension of disbelief), którego wymaga czytanie książki czy oglądanie filmu. To już problem czytelnika, że jest taki „anal” (jak się w angielskim mówi o osobach przesadnie analizujących i drobiazgowych) i nie potrafi na chwilę zawiesić swojego niedowierzania, by czerpać przyjemność ze śledzenia danej opowieści.

Nie mam nic przeciwko krytyce, gdy jest ona zwykłym (i zasadnym) stwierdzeniem faktu, jednak wiele komentarzy pozostawionych przez takich mądrali na kilometr śmierdzi nadmuchanym ego i chęcią pokazania, jacy to oni są spostrzegawczy, inteligentni i w ogóle niezależnie myślący oraz gardzący tym, co podoba się wszystkim – normalnie szczyt hipsterstwa!

Co więcej, wielu zdaje się mieć pretensje do całego świata, że są pod względem zanurzania się opowieści upośledzeni i zamiast czerpać przyjemność ze śledzenia jej, jedyne o czym potrafią myśleć to odpowiednik tego, że Mona Lisa nie ma brwi…

Jestem całkowicie pewien, że większość z nich nie potrafiłaby napisać dobrej opowieści. Nawet jeśli to, co napiszą będzie logiczne i spójne, nie znaczy to, że będzie to ciekawe czy emocjonalne i w stylu, który sprawiałby, że chciałoby się to czytać.

Jakub „Antypaladyn Pedigri” Luberda, 5 Czerwca 2013, 10:10, Rabka-Zdrój.